چرا مردم «رییسی» را دوست داشتند؟

رییسی پای استقلال و عزت کشور ایستاد. قبلی ها می گفتند چرا روی موشک شعار نوشتید! رییسی با وجود اینکه رییس دولت بود و بیشترین فشار بر دولت او تحمیل می شد؛ علمدار دفاع و تبیین «وعده صادق» بود.

به گزارش مولیکس، به نقل از جهان نیوز، «چرا مردم رییسی را دوست داشتند؟» قطعا هرکسی در ذهن خود برای پاسخ به این سوال دلیل یا دلایل شخصی خودش را دارد اما اگر بخواهیم همه این موارد را تا حد امکان و در حد توان در حد عناوین جمع کنیم باید به این موارد توجه کرد:

یک: رییسی دلسوز مردم بود. اصلا همین که رییسی علی رغم میل باطنی از آستان قدس رضوی اصطلاحا دل کند و به قوه قضاییه و پس از آن به ریاست جمهوری آمد ناشی از همین دلسوزی برای مردم بود. برای آنکه گره ای از مشکلات کشور باز کند و قدمی برای اجرای عدالت بردارد.

دو: رییسی نگران سلامت مردم بود. دولت را با 700 کشته کرونا تحویل گرفت. سلامت مردم به خطر افتاده بود. همه نگران سلامت عزیزانشان بودند. ماجرای واردات میلیونی واکسن بعد از تغییر دولت و با همت رییسی حل شد و کرونا از ایران ریشه کن شد.

سه: رییسی نگران خانه مردم بود. در دولت قبل می گفتند به ما ربطی ندارد؛ یک خانه هم نساختیم. رییسی آمد و نهضت ساخت مسکن راه انداخت. حتی گفته بود اگر وعده انتخاباتی من نبود باز هم این کار انجام می دادم چون نیاز کشور و البته قانون است. طبق آخرین آمار وزیر شهرسازی همین امروز 2 میلیون و 600 هزار واحد مسکن در حال ساخت هستند. در همه این مدت هم پیگیر زمین برای ساخت و وام به مردم برای ساخت خانه ها بود.

چهار: رییسی نگران سفره مردم بود. به اعتراف دولتمردان شبانه روز از وزرا پیگیر معیشت مردم بود. حتی وزرا که آمار کلان می دادند از تاثیر آن بر زندگی و معیشت مردم می پرسید. دایما هم این موضوع را رصد می کرد.  

پنج: رییسی نگران معیشت مردم بود. تورم را با 60 درصد تحویل گرفت؛ به زیر 40 درصد رساند. بلای رشد نقدینگی را به طور جدی کاهش داد.

شش: رییسی نگران شغل و کار مردم بود. در دولت قبل هر روز خبر تعطیلی کارخانه ها به گوش می رسید؛ در 33 ماه دولت سیزدهم هر روز بحث احیای کارخانه ها و برگشت به کار کارگران شنیده می شد. اسم دولتش دولت احیا شده بود.

هفت: رییسی بین مردم می رفت؛ از آنها فرار نمی کرد. پای درددل آنها می نشست. با مردم صمیمی بود.

هشت: رییسی سفر استانی می رفت. از نزدیک با درد مردم آشنا می شد و لمس می کرد. صرفا در دفترش نمی ماند و گزارش بخواند.

نه: رییسی اهل تنش نبود. مردم آرامش کشور را دوست دارند. رییسی گلایه ها و اختلاف قوا را به سطح رسانه نمی آورد. 

ده: رییسی اخلاق مدار بود. مناظرات 96 و 1400 را همه به یاد دارند که در مقابل تهمت و اهانت جواب نمی داد، توصیه به تقوا می کرد. حتی مخالفان جدی اش این روزها به صفات خوب او معترف شده اند.

یازده: رییسی مطیع رهبرانقلاب بود. مردم تبعیت مسیولان و حرکت پشت سررهبری را جهت درست مسیولان برای پیشرفت کشور می دانند. رییسی تابع رهبر انقلاب بود. تحقق فرمایشات رهبری را از وزرا می خواست.

دوازده: رییسی پای اعتقادات مردم ایستاد. شجاعانه از حاج قاسم صحبت می کرد؛ تصویر او را در سازمان ملل و خفقان رسانه ای غرب بالا آورد. سال بعد قرآن را سر دست گرفت. شجاعانه در هرجایی از جمله محافل بین المللی که بود از غزه و فلسطین حمایت می کرد.  

سیزده: رییسی پای استقلال و عزت کشور ایستاد. قبلی ها می گفتند چرا روی موشک شعار نوشتید! رییسی با وجود اینکه رییس دولت بود و بیشترین فشار بر دولت او تحمیل می شد؛ علمدار دفاع و تبیین «وعده صادق» بود. عزت کشور را به برجام و اخم و لبخند اروپا و آمریکایی ها گره نمی زد.

چهارده: رییسی شبانه روزی کار می کرد. خستگی نمی شناخت. پنجشنبه و جمعه نداشت. تعطیلات رسمی و نوروز نداشت. ساعت کار نداشت.

پانزده: رییسی اخلاص داشت. برای رضا خدا کار می کرد. به فرموده رهبرانقلاب به رضایت خدا و صلاح مردم فکر می کرد. دنبال انتخابات بعدی و حرف و کار رای آور نبود. در نتیجه اخلاص با مردم صداقت داشت.

شانزده: رییسی مومن و اصطلاحا اهل بیتی بود. مردم ایران عاشق ایمه هستند. با رییسی عاشق اهل بیت و خادم الرضا و اهل روضه و هییت ارتباط حسی خوبی برقرار می کردند.

قطعا به این موارد می توان ده ها مورد دیگر اضافه کرد…
افسوس که نعمت بزرگی از ملت ایران سلب شد و خدمتگزار صمیمی، مخلص و با ارزشی را از دست دادیم.

پایان خبر مولیکس