حمام گله داری بندرعباس

حمام گله داری بندرعباس، گنجینه ای تاریخی و یکی از ارزشمندترین بناهای برجای مانده از دوران قاجار است که در قلب شهر بندرعباس، استان هرمزگان، جای گرفته و امروزه به عنوان موزه مردم شناسی این استان فعالیت می کند. این اثر باشکوه که با شماره ۲۰۰۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده، دریچه ای رو به تاریخ، فرهنگ و معماری هوشمندانه مردمان جنوب ایران می گشاید و بازدیدکنندگان را به سفری جذاب در گذشته دعوت می کند.

سفر به بندرعباس بدون بازدید از حمام گله داری، همچون دیدن نقاشی بدون درک داستان پشت آن است. این بنای کهن، تنها یک حمام عمومی ساده نبوده، بلکه مرکزی برای تعاملات اجتماعی، آیین های فرهنگی و جزئی جدانشدنی از زندگی روزمره مردم بندرعباس در گذشته به شمار می رفته است. با قدم نهادن در فضای این حمام تاریخی، گویی می توان صدای همهمه مردمان دیروز را شنید، بوی عطر صابون و بخار آب را حس کرد و خود را در میان صحنه هایی از یک گذشته پرجنب وجوش یافت. معماری خیره کننده آن که با مصالح بومی و با در نظر گرفتن اقلیم خاص منطقه طراحی شده، نمونه ای درخشان از مهندسی بومی و سازگاری با محیط است. در ادامه، این شاهکار معماری و تاریخ پرفرازونشیب آن، به تفصیل مورد بررسی قرار می گیرد تا هر بازدیدکننده ای بتواند درکی عمیق و همه جانبه از این میراث ارزشمند به دست آورد.

حمام گله داری کجاست؟ (موقعیت، آدرس و دسترسی)

حمام گله داری در یکی از قدیمی ترین و اصیل ترین محله های بندرعباس، یعنی محله قلعه شاهی (یا اِوز ی ها)، واقع شده است. این محله که خود از گذشته ای پربار حکایت می کند، میزبان بناهای تاریخی متعددی است که حمام گله داری در میان آن ها می درخشد. آدرس دقیق این حمام تاریخی استان هرمزگان، بندرعباس، محله قلعه شاهی، بلوار ساحلی، خیابان دلگشا (جنب هتل امین) است.

موقعیت استراتژیک حمام در مرکز شهر، دسترسی به آن را برای گردشگران و مردم محلی بسیار آسان کرده است. این حمام در نزدیکی ساحل نیلگون خلیج فارس قرار گرفته و پیاده روی کوتاهی از آن به دیگر اماکن مهم و جاذبه های گردشگری شهر از جمله بازار قدیم بندرعباس و معبد هندوها امکان پذیر است. چه با تاکسی، چه با وسایل حمل ونقل عمومی و چه با یک پیاده روی دل انگیز در بافت قدیمی شهر، می توانید به راحتی به این نگین تاریخی دسترسی پیدا کنید و خود را در گذشته ای پرشکوه غرق سازید. نزدیکی آن به بلوار ساحلی، فرصتی را فراهم می آورد تا پس از بازدید از حمام، از نسیم دریا و چشم انداز زیبای خلیج فارس نیز لذت ببرید.

تاریخچه پرفراز و نشیب حمام گله داری

هر بنای تاریخی داستانی برای گفتن دارد و حمام گله داری نیز از این قاعده مستثنی نیست. این حمام شاهد قرون متمادی از زندگی، کار، آیین ها و تحولات اجتماعی بندرعباس بوده است. تاریخچه آن همچون یک قالیچه پر نقش و نگار، از روزهای پررونق تا سال های افول و در نهایت احیای دوباره را به تصویر می کشد.

بنیان گذار و قدمت

این حمام باشکوه در اواخر قرن سیزدهم هجری قمری و در دوران قاجار توسط زنده یاد شیخ احمد گله داری، یکی از تاجران سرشناس و خیر بندرعباس، بنا نهاده شد. شیخ احمد گله داری با نیت خیرخواهانه و ارائه خدمات اجتماعی به مردم، این مکان را تأسیس و به مسجد گله داری وقف کرد. وقف نامه ای که هنوز پابرجاست، نشان از نیت پاک و صدقه جاریه این مرد نیک اندیش دارد. قدمت این بنا نه تنها از نظر معماری، بلکه از منظر ثبت ملی نیز اهمیت دارد؛ در سال ۱۳۷۴ خورشیدی، این حمام با شماره ۲۰۰۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

روزگار پررونق و کاربری دیرین

تصور کنید روزگاری را که حمام گله داری، مرکز همهمه و شلوغی بود. این حمام در دو نوبت مجزا، زنانه و مردانه، فعال بود. در نوبت زنان، فضایی کاملاً اختصاصی و پرشور پدید می آمد؛ زنانی که با تشریفات خاصی از صبح تا بعدازظهر خود را در حمام می گذراندند، نه فقط برای نظافت، بلکه برای دیدار و گفتگو، تبادل اخبار و حتی مراسم خواستگاری. حمام ها در گذشته، فراتر از مکانی برای استحمام، محافل اجتماعی مهمی به شمار می رفتند که نقش حیاتی در بافت زندگی شهری داشتند. مردان نیز در نوبت خود، پس از کار روزانه، به حمام می آمدند تا خستگی را از تن بشویند و در فضایی دوستانه با یکدیگر معاشرت کنند.

سال های افول و فراموشی

با ورود لوله کشی شهری و ساخت حمام های خصوصی در منازل، از دهه ۱۳۴۰ به بعد، اهمیت حمام های عمومی نظیر حمام گله داری کاهش یافت. مردم دیگر نیازی به مراجعه روزانه یا هفتگی به این حمام ها نداشتند و کم کم این بنای پررونق، به مکانی متروکه و فراموش شده تبدیل شد. سال ها دیوارها شاهد تنهایی و سکوت بودند، تا آنکه بیم آن می رفت که این گنجینه معماری نیز به سرنوشت بسیاری از بناهای تاریخی دیگر دچار شده و جای خود را به سازه های مدرن تر بدهد. طیب نیکونام، یکی از اهالی محله قلعه شاهی، که در دوران کودکی در این حمام استحمام کرده، از روزهای پررونق آن و خاطرات شیرینی که در آنجا داشته، می گوید که این سخنان حسرت روزگار از دست رفته را در دل ایجاد می کند.

رستاخیز و مرمت

خوشبختانه، حمام گله داری به طور کامل از یادها نرفت. در اوایل دهه ۱۳۷۰، سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری وارد عمل شد. این سازمان پس از ثبت ملی بنا، اقدام به احیا و مرمت آن کرد. هدف، تنها بازسازی فیزیکی نبود، بلکه بازگرداندن روح زندگی به این بنای ارزشمند بود. سال ها تلاش و کار دقیق بر روی جزئیات معماری، از بازسازی دیوارها و سقف ها گرفته تا مرمت سیستم های آبرسانی و گرمایشی، این حمام را دوباره به شکوه گذشته اش بازگرداند. این مرمت ها نه تنها بنا را از خطر نابودی نجات داد، بلکه آن را برای نسل های آینده نیز حفظ کرد و امکان بازدید عمومی را فراهم آورد.

یک نکته ناگفته: حمام گپ و گله داری

شاید در بسیاری از متون و صحبت ها، حمام گله داری به اشتباه تنها حمام تاریخی بندرعباس نام گرفته باشد، اما اینگونه نیست. بندرعباس در گذشته میزبان حمام های دیگری نیز بوده است. حمام گپ که در خیابان امام موسی صدر قرار دارد، در واقع قدیمی تر از حمام گله داری بوده و در برخی منابع به عنوان اولین حمام عمومی بندرعباس شناخته می شود. این نکته به خوبی نشان می دهد که شهر بندرعباس از دیرباز دارای زیرساخت های شهری و اجتماعی پیشرفته ای بوده است و حمام گله داری در کنار سایر بناها، بخشی از این تاریخچه غنی به شمار می رود.

شاهکار معماری حمام گله داری

معماری حمام گله داری، نمونه ای درخشان از سازگاری با اقلیم گرم و مرطوب جنوب ایران است. هر بخش از این بنا، با دقت و هوشمندی خاصی طراحی شده تا عملکردی بهینه در شرایط آب و هوایی منطقه داشته باشد و تجربه استحمام را برای بازدیدکنندگان به بهترین شکل ممکن فراهم آورد. ورود به این حمام، همچون سفری به اعماق هنر و مهندسی بومی است.

مصالحی برای پایداری

یکی از چشمگیرترین ویژگی های حمام گله داری، انتخاب هوشمندانه مصالح ساختمانی آن است. از آنجا که بندرعباس دارای رطوبت بسیار بالایی است، معماران برای مقابله با این چالش، از مصالحی استفاده کرده اند که قابلیت جذب رطوبت بالا و مقاومت در برابر آن را داشته باشند. مصالح اصلی به کار رفته در این بنا شامل سنگ های دریایی-اسفنجی، ساروج محلی، گچ دستکوب و آجر فرش در کف است. سنگ های اسفنجی که از دریای همجوار استخراج می شدند، به دلیل تخلخل و قابلیت جذب رطوبت، رطوبت فضای داخلی را تنظیم کرده و مانع از تخریب بنا می شدند. ساروج محلی که ترکیبی از خاکستر، آهک و ماسه است، به عنوان ملاتی مقاوم در برابر رطوبت عمل کرده و پایداری بنا را تضمین می کرد. آجر فرش نیز به دلیل مقاومت در برابر آب و سهولت در تمیز کردن، برای کف حمام انتخابی ایده آل بود.

فضاهای اسرارآمیز حمام: سفری به درون بنا

معماری حمام گله داری، مانند بسیاری از حمام های سنتی ایران، بر پایه توالی فضاهایی با دما و رطوبت متفاوت استوار است تا بدن به تدریج با تغییرات دما سازگار شود. این فضاهای پیوسته، تجربه ای منحصربه فرد از استحمام را فراهم می آورد.

راهرو هشتی ورودی

به محض ورود به حمام، بازدیدکننده با یک راهرو هشتی کوچک مواجه می شود. این فضای کوچک، نقشی حیاتی در تنظیم دما و رطوبت فضای داخلی حمام ایفا می کرد. گویی یک فیلتر عمل می کرد و مانع از ورود مستقیم هوای گرم و مرطوب بیرون به داخل می شد تا شوک دمایی به بدن وارد نشود. این هشتی، اولین پرده از یک نمایش معماری پیچیده است که با هدف آسایش کاربران طراحی شده است.

بینه (رختکن و سالن انتظار)

پس از عبور از هشتی، به فضای بینه یا رختکن می رسید. بینه به شکل هشت گوش ساخته شده و در اطراف آن چهار صفه یا سکوی نشیمن و رختکن دیده می شود. در وسط این سالن، یک حوضچه هشت ضلعی کوچک قرار دارد که آب خنک آن، فضای مطبوعی را ایجاد می کرد. این بخش باید سرد و خشک بوده باشد، زیرا در ارتباط مستقیم با فضای خارج قرار می گرفت و مکانی برای آماده شدن پیش از ورود به بخش های گرم تر حمام، یا استراحت پس از استحمام بود. تصور کنید مردمان گذشته در این فضا لباس های خود را تعویض می کردند، استراحت می کردند و به گفتگو می پرداختند؛ بینه قلب اجتماعی حمام بود.

میاندر

ارتباط بین بینه و گرمخانه از طریق فضایی به نام میاندر صورت می گیرد. میاندر به عنوان یک فضای انتقالی عمل کرده و از نظر دما، سرد و مرطوب است. این فضا به تدریج بدن را برای ورود به گرمخانه آماده می سازد و از شوک حرارتی جلوگیری می کند. عبور از میاندر، قدم گذاشتن از دنیای سرد و خشک به دنیای گرم و بخارآلود است.

سربینه (فضای شستشو)

سربینه فضایی است که در آن، بخار به میزان کافی وجود داشت و افراد می توانستند شستشوی اولیه بدن را انجام دهند. این بخش دارای دو سکوی نشیمن بود که برای راحتی کاربران در حین شستشو تعبیه شده بودند. سربینه، مقدمه ای بر ورود به گرمخانه و تجربه نهایی استحمام بود، جایی که بخار هوا را سنگین و روح را آرام می کرد.

گرمخانه

گرمخانه، فضای اصلی استحمام و قلب تپنده حمام است. این بخش از بنا در عمق زمین قرار گرفته تا به بهترین نحو ممکن، گرما را حفظ کند. دیوارهای ضخیم و مصالح خاص آن، حرارت را در خود نگاه داشته و فضایی گرم و مطبوع برای استحمام فراهم می کردند. در اینجا بود که افراد خود را با آب گرم و بخار آغشته می کردند و از خواص درمانی آن بهره می بردند. گویی هر قطره آب و هر ذره بخار، خستگی را از تن می ربود.

خزینه

در انتهای گرمخانه، به خزینه می رسیم؛ جایی که آب مورد استفاده حمام گرم می شد. این بخش، به دلیل وجود دیگ های آب گرم، فضایی گرم و خشک داشت. آبی که در خزینه گرم می شد، از طریق کانال های سنگی و ساروجی، به کلیه فضاهای حمام منتقل می شد تا در دسترس استفاده کنندگان قرار گیرد. این سیستم آبرسانی، نشان از دانش مهندسی پیشرفته در آن دوران دارد که آب گرم را به تمام نقاط حمام هدایت می کرد و تجربه استحمام را کامل می ساخت.

نبض حیات حمام: سیستم آبرسانی

یکی از شگفتی های معماری حمام گله داری، سیستم آبرسانی آن است. آب مصرفی حمام از چاهی به عمق ۱۰ متر که هنوز پابرجاست، تأمین می شده است. اما نکته جالب تر، روش انتقال آب به مخازن بالای حمام است. در گذشته، این عمل با استفاده از سیستم چرخ گاوی یا گوچی انجام می شد. این سیستم شامل یک گاو بود که در مسیری دایره ای حرکت می کرد و با نیروی خود، چرخی را به حرکت درمی آورد که سطل های آب را از چاه به انبار ذخیره آب در بالای حمام منتقل می کرد. این روش سنتی، نه تنها نمونه ای از خلاقیت و بهره برداری از منابع موجود بود، بلکه یادآور زندگی ساده تر و متکی بر طبیعت مردمان آن زمان است.

گرمابخش تن و جان: سیستم گرمایشی (تون حمام)

برای حفظ گرمای مداوم در حمام، سیستمی پیچیده و کارآمد به نام تون حمام طراحی شده بود. این سیستم شامل اجزای مختلفی از جمله انبار سوخت (جایی برای نگهداری هیزم یا مواد سوختی دیگر)، آتشدان (محل افروختن آتش)، دیگ بزرگ برای گرم کردن آب، دودکش ها برای خروج دود و گودال جمع آوری خاکستر بود. فضای گرم کننده حمام به علت نگهداری بهینه گرما، در عمق زمین قرار گرفته بود. سوخت در آتشدان سوزانده می شد و گرمای حاصل از آن، آب داخل دیگ را گرم می کرد. دودکش ها نیز به نحوی طراحی شده بودند که گرما را قبل از خروج از حمام، به دیواره ها و کف منتقل کرده و سپس دود را به بیرون هدایت می کردند. این نبوغ در طراحی، حمام را در تمام طول روز گرم و دلپذیر نگه می داشت.

رقص نور و هوای تازه: نورگیرها و تهویه

در هر یک از فضاهای حمام، روزنه هایی در سقف گنبدها تعبیه شده بود که دو وظیفه اصلی را بر عهده داشتند: تأمین نور و تهویه. این روزنه ها به گونه ای طراحی شده بودند که در طول روز، نور طبیعی را به داخل حمام هدایت می کردند و فضایی روشن و دلپذیر را ایجاد می کردند. علاوه بر نورپردازی، این روزنه ها نقش مهمی در تنظیم دما و رطوبت داخلی حمام ایفا می کردند. با باز و بسته کردن آن ها در فصول مختلف سال، معماران می توانستند جریان هوا را کنترل کرده و از تجمع رطوبت و گرما در داخل حمام جلوگیری کنند. این قابلیت، نمونه ای بارز از هوشمندی در طراحی اقلیمی است که در گذشته های دور نیز مورد توجه قرار می گرفته است.

«حمام گله داری نه تنها یک بنای تاریخی، بلکه نمادی از نبوغ معماری بومی و آینه ای تمام نما از سبک زندگی و فرهنگ مردم بندرعباس در دوران قاجار است.»

گنبدهای باشکوه

سقف حمام گله داری با پنج گنبد بزرگ و کوچک پوشیده شده است. این گنبدها نه تنها از نظر بصری به بنا شکوه خاصی می بخشند، بلکه از نظر فنی نیز در حفظ گرما و تهویه حمام نقش کلیدی داشتند. ساختار گنبدی شکل، توزیع گرما را در فضای داخلی بهینه کرده و مقاومت بنا را در برابر عوامل طبیعی افزایش می داد. نگاه به این گنبدها، حس عظمت و پایداری را در ذهن بازدیدکننده تداعی می کند.

حمام گله داری امروز: موزه مردم شناسی هرمزگان

تصمیم به تبدیل حمام گله داری به موزه مردم شناسی استان هرمزگان، یکی از بهترین اقداماتی بود که برای حفظ و معرفی این میراث ارزشمند انجام شد. این تغییر کاربری، به حمام جان تازه ای بخشید و آن را از یک بنای متروکه به مرکزی پویا برای نمایش تاریخ و آداب و رسوم مردم منطقه تبدیل کرد. در سال ۱۳۷۹، برای اولین بار مجسمه هایی در فضای حمام نصب شد که صحنه هایی از زندگی و آیین های مرتبط با حمام در گذشته را بازسازی می کنند. این مجسمه ها، بازدیدکنندگان را به گذشته می برند و به آن ها کمک می کنند تا فضای حمام را نه فقط به عنوان یک ساختمان سنگی، بلکه به عنوان مکانی زنده و پر از داستان تصور کنند.

بازدیدکنندگان در میان این مجسمه ها که صحنه هایی از استحمام، گفتگوهای اجتماعی، شستشوی کودکان و حتی مراسم عروسی را به تصویر می کشند، غرق می شوند و احساس می کنند خود نیز بخشی از آن دوران هستند. این موزه، نه تنها به حفظ بنا کمک می کند، بلکه میراث ناملموس مردم هرمزگان، شامل آداب، رسوم، پوشش و تعاملات اجتماعی را نیز به نمایش می گذارد و به نسل های جدید فرصت می دهد تا با گذشته خود ارتباط برقرار کنند.

اطلاعات کاربردی برای بازدیدکنندگان

برای آن دسته از افرادی که قصد دارند از نزدیک این شاهکار معماری و تاریخی را تجربه کنند، داشتن اطلاعات کاربردی ضروری است. برنامه ریزی قبلی می تواند تجربه بازدید را دلپذیرتر و بدون دغدغه سازد.

ساعات بازدید و بهای بلیط

حمام گله داری در بیشتر ایام سال پذیرای بازدیدکنندگان است. ساعت بازدید معمولاً از ۹:۳۰ صبح تا ۵:۳۰ عصر یا گاهی تا ۷ عصر متغیر است. برای اطمینان از ساعات دقیق بازدید، به ویژه در ایام تعطیل یا فصول کم گردشگر، توصیه می شود پیش از حرکت با شماره تلفن های سازمان میراث فرهنگی استان هرمزگان تماس حاصل شود. بهای بلیط بازدید از حمام (در سال ۱۴۰۰) حدود ۲۰ هزار تومان اعلام شده بود، اما این مبلغ ممکن است با توجه به تغییرات سالیانه و سیاست های میراث فرهنگی، تغییر کند.

مدت زمان پیشنهادی برای بازدید

برای کاوش کامل در تمام بخش های حمام گله داری و غرق شدن در فضای تاریخی آن، معمولاً حدود ۳۰ تا ۶۰ دقیقه زمان نیاز است. این مدت زمان به شما امکان می دهد تا با آرامش از فضاهای مختلف دیدن کنید، جزئیات معماری را تحسین کنید و در میان مجسمه هایی که داستان های گذشته را روایت می کنند، لحظاتی را به تماشای تاریخ بگذرانید.

توصیه های پیش از سفر

• تماس تلفنی: همانطور که اشاره شد، بهتر است پیش از حرکت، با شماره تلفن های میراث فرهنگی منطقه تماس گرفته و از باز بودن حمام و ساعات دقیق بازدید اطمینان حاصل کنید.
• بهترین زمان سفر: بندرعباس در فصول گرم سال (بهار و تابستان) دارای آب و هوای بسیار گرم و مرطوب است. بهترین زمان برای سفر و بازدید از جاذبه های تاریخی آن، فصول خنک تر سال یعنی پاییز و زمستان است که هوا معتدل تر و دلپذیرتر است.
• راحتی: کف حمام ممکن است کمی لغزنده باشد، بنابراین کفش راحت و مناسب بپوشید.

راهنمایان متخصص

در بسیاری از مواقع، راهنمایان مجرب در محل حمام حضور دارند که می توانند اطلاعات تکمیلی و جذابی درباره تاریخ، معماری و آداب و رسوم مرتبط با حمام گله داری ارائه دهند. بهره گیری از توضیحات آن ها می تواند تجربه بازدید شما را غنی تر و عمیق تر سازد و شما را بیشتر با داستان ها و رازهای این بنا آشنا کند.

جاذبه های دیدنی نزدیک حمام گله داری

موقعیت مرکزی حمام گله داری در بندرعباس، امکان بازدید از چندین جاذبه دیدنی دیگر را در نزدیکی آن فراهم می آورد. با کمی پیاده روی یا یک سواری کوتاه، می توانید سفر تاریخی و فرهنگی خود را در این شهر ساحلی ادامه دهید.

• معبد هندوها: حدود ۱ کیلومتر فاصله دارد. این معبد با معماری منحصربه فرد خود، نشان از تعاملات فرهنگی گسترده بندرعباس با شبه قاره هند دارد.
• بازار قدیم بندرعباس: حدود ۱ کیلومتر فاصله دارد. گشتی در این بازار سنتی، شما را با زندگی روزمره مردم محلی و صنایع دستی منطقه آشنا می کند.
• مسجد جامع دلگشا: حدود ۱ کیلومتر فاصله دارد. این مسجد تاریخی، یکی دیگر از بناهای ارزشمند بندرعباس است که از نظر معماری و اهمیت مذهبی قابل توجه است.
• ساحل خلیج فارس و اسکله: در فاصله بسیار کمی قرار دارد و مکانی عالی برای قدم زدن و لذت بردن از نسیم دریا پس از بازدید از حمام است.

هتل های نزدیک حمام گله داری

برای اقامتی راحت در بندرعباس و دسترسی آسان به حمام گله داری و سایر نقاط دیدنی مرکز شهر، چندین هتل در نزدیکی این جاذبه تاریخی قرار گرفته اند که می توانید با توجه به بودجه و ترجیحات خود، یکی را انتخاب کنید:

• هتل امین: حدود ۲۰۰ متر (جنب حمام گله داری)، گزینه ای بسیار نزدیک و مناسب برای دسترسی سریع.
• هتل آپادانا: حدود ۱ کیلومتر.
• هتل کوثر: حدود ۱ کیلومتر.
• هتل هرمز: حدود ۲ کیلومتر، یکی از هتل های بزرگ تر و شناخته شده تر بندرعباس.

انتخاب هر یک از این هتل ها، دسترسی آسان به حمل ونقل عمومی و سایر نقاط شهر را برای شما فراهم خواهد کرد.

سوالات متداول (FAQ)

حمام گله داری کجاست؟

حمام گله داری در استان هرمزگان، بندرعباس، محله قلعه شاهی، بلوار ساحلی، خیابان دلگشا (جنب هتل امین) قرار دارد.

قدمت حمام گله داری به چه زمانی می رسد؟

قدمت حمام گله داری به اواخر قرن سیزدهم هجری قمری و دوران قاجار بازمی گردد.

کاربری فعلی حمام گله داری چیست؟

حمام گله داری امروزه به عنوان موزه مردم شناسی استان هرمزگان فعالیت می کند.

چه کسی حمام گله داری را ساخت و وقف کرد؟

زنده یاد شیخ احمد گله داری، تاجر و خیر نیک اندیش، این حمام را ساخت و به مسجد گله داری وقف کرد.

ساعات بازدید و قیمت بلیط حمام گله داری چگونه است؟

ساعات بازدید معمولاً از ۹:۳۰ صبح تا ۵:۳۰ عصر یا ۷ عصر متغیر است و بهای بلیط (در سال ۱۴۰۰) حدود ۲۰ هزار تومان بوده است. برای اطلاعات دقیق تر، تماس با میراث فرهنگی استان توصیه می شود.

نتیجه گیری

حمام گله داری بندرعباس، بیش از یک بنای تاریخی صرف است؛ این مکان نمادی زنده از تاریخ غنی، معماری هوشمندانه و فرهنگ پربار مردمان بندرعباس و هرمزگان است. هر گوشه از این حمام، داستانی از زندگی گذشته را روایت می کند و به ما یادآوری می کند که چگونه نیاکان ما با درک عمیق از طبیعت و محیط اطراف، بناهایی خلق می کردند که هم کارآمد باشند و هم زیبا. تبدیل این حمام به موزه مردم شناسی، گامی مهم در حفظ و انتقال این میراث ارزشمند به نسل های آینده است.

بازدید از حمام گله داری، نه تنها فرصتی برای آشنایی با یک اثر ملی است، بلکه دعوتی است برای غوطه ور شدن در تجربه زندگی گذشته، شنیدن پژواک صداهای دیرین و لمس هنر و مهارت معماران و صنعتگران آن دوران. توصیه می شود در سفر به بندرعباس، زمانی را برای بازدید از این گنجینه بی بدیل اختصاص دهید و از نزدیک شاهد شکوه و عظمت آن باشید. این تجربه، بی شک لحظاتی فراموش نشدنی را در حافظه شما ثبت خواهد کرد و دیدگاهی عمیق تر از فرهنگ و تاریخ جنوب ایران به شما خواهد بخشید.