چرا انسان ها آبشش ندارند؟ – خبرگزاری مولیکس

اجداد دور ما آبشش داشتند، پس چرا ما نداریم؟

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری مولیکس، تقریباً 375 میلیون سال پیش ماهی تیک تالیک (Tiktaalik) در روند تکاملی خود باله های لپ دار و کیسه های هوایی پیدا کرد تا برای ورود به خشکی آماده شود و بدین ترتیب به جد همۀ پستانداران تبدیل شد.

با اینکه انسان ها از ماهی تکامل یافته اند، اما نمی توان در خشکی زندگی کرد و آب شش را همیشه خیس نگه داشت؛ برای همین است که ما انسان ها آبشش نداریم. ریه ها یکی از اندام هایی هستند جزو صفات ابتدایی موجودات محسوب می شوند. ریه ها قبل از آنکه موجودات پا به خشکی بگذارند در میان موجودات دریایی وجود داشت و برای بقا بسیار مهم بود. ماهی هایی با کمک ریه نفس می کشیدند توانستند در روند تکامل به با موفقیت پا به خشکی بگذارند.

ماهی تیک تالیک 

به علاوه، همان ابزارهایی که ماهی ها برای حرکت در اقیانوس تکامل داده بودند با تکامل تبدیل به سلاح هایی برای دفاع از خود همچنین شکار و جابجایی روی زمین شدند و در نهایت به دستیابی این موجودات به غذا کمک کردند. بر اساس اصل انتخاب طبیعی، ویژگی های مفید در خشکی برای تکامل ترجیح داده می شود و این امر منجر به بلندتر شدن دست ها و پا شد. با گذشت زمان، در دوره کربونیفر (Carboniferous)، آبشش ها در حیوانات خشکی کوچک شده و در نهایت به کلی ناپدید شدند.

ماهی های بدوی ریه هایی داشتند که می توانست هوا را ببلعد و با تغییرات سطح اکسیژن در فصل های مختلف سال نیز سازگار شده بودند. این ویژگی در ماهی هایی پیشین که امروزه در خشکی زندگی می کنند، مثلاً انسان ها همچنان وجود دارد. جنین انسان قوس های حلقوی شکلی شبیه آبشش دارد که نشانه ای است از بقایایی گذشتۀ تکاملی ما. این قوس ها به ساختارهای فَک، گلو و گوش تبدیل می شوند. گونه های آبزی نیز دارای این قوس ها هستند که در فرایند رشد به آبشش های کامل تبدیل می شوند.

حفره های حلق و گلو که شبیه به آبشش هستند

سفر تکاملی ما از ماهی به پستانداران ساکن خشکی باعث شده به ریه هایی برای تنفس کارآمد هوا مجهز شویم و ساختارهای آبشش را از دست بدهیم. روند پیچیدۀ تکامل نشان می دهد که چگونه صفات باستانی در موجودات معاصر باقی می مانند و شکل های متنوعی از زندگی را که امروزه می بینیم شکل می دهند.